DMT to angielski skrót od Dance Movement Therapy, który w 2009 roku w brytyjskim Stowarzyszeniu został oficjalnie zastąpiony skrótem DMP – Dance Movement Psychotherapy. Ta prosta zmiana liter jest odzwierciedleniem poważnej transformacji środowiska terapeutów tańcem w Wielkiej Brytanii. Celem tej zmiany było podkreślenie – także w nazwie – psychoterapeutycznego charakteru leczenia, czyli jego głębszego i bardziej kompleksowego oddziaływania na psychikę człowieka poprzez DMP. Obecnie na świecie, a także w Polsce, można spotkać skróty DMT i DMP stosowane wymiennie.
Psychoterapia Tańcem i Ruchem (DMT/DMP)
Ruch, pochodząc zarówno ze świadomych jak i nieświadomych źródeł, odzwierciedla pełnię osobowości
Joan Chodorow
Psychoterapia tańcem i ruchem oparta jest na idei, że ciało i umysł są nierozłączne, że ruch i postawa ciała odzwierciedlają wewnętrzny stan człowieka, a zmiany w ruchu mogą prowadzić do zmian w psychice, wspomagając zdrowienie i rozwój.
Psychoterapię tańcem i ruchem definiuje się jako psychoterapeutyczne wykorzystanie ekspresyjnego ruchu i tańca, poprzez który człowiek może w pełni zaangażować się w proces prowadzący do osobistej integracji i rozwoju, do terapeutycznej zmiany. Za główny czynnik leczący uważana jest relacja terapeutyczna, nawiązywana zarówno werbalnie, jak i w ruchu. Psychoterapia Tańcem i Ruchem czerpie w związku z tym z szerokiego zakresu wiedzy m.in. z psychologii jednostki i grupy, psychologii rozwojowej, rozwojowego ruchu ciała, psychopatologii, analizy i obserwacji ruchu, komunikacji niewerbalnej.
W Psychoterapii Tańcem i Ruchem pacjent staje się świadomy tego, jak emocje, myśli i odczucia ciała są ze sobą połączone. Celem nie jest tu zatem taniec/ruch same w sobie, lecz dotarcie do nieświadomych lub trudnych do zwerbalizowania uczuć i doświadczeń ciała. Działania ruchowe umożliwiają zatem dostęp do aktywnego wymiaru zaangażowania pacjenta.
Tym co wyróżnia Psychoterapię Tańcem i Ruchem spośród innych form psychoterapii zorientowanych na działanie, jest możliwość wykorzystania procesu twórczego, doświadczeń ruchowych i tanecznych, metafory ruchowej, symboliki ciała oraz analizy i obserwacji ruchu.
Każde doświadczenie ruchowe stanowi bazę do refleksji, omówienia jego znaczenia w sensie psychologicznym, odnalezienia połączenia z codziennym życiem, a następnie odnajdowania i próbowania nowych – bardziej satysfakcjonujących – sposobów bycia w świecie.
ZASTOSOWANIE
Psychoterapia Tańcem jest praktykowana w formie zarówno indywidualnej jak i grupowej, może być stosowana także w terapii par i rodzin. Ma zastosowanie w służbie zdrowia, edukacji, praktyce prywatnej, domach opieki społecznej, programach profilaktycznych i prewencyjnych. Jest adresowana zarówno do dzieci, młodzieży jak i osób dorosłych.
